Jest stylem reprezentacyjnym, bogatym i efektownym. W ogrodzie francuskim dominują przystrzyżone pieczołowicie drzewa i krzewy, bardzo często ukształtowane w przeróżne figury i kształty. Równie ważne jak wybrane przez nas rośliny powinny być szczegóły małej architektury. Regularna kompozycja ogrodu sprawia wrażenie, iż każde z drzew, każdy krzew i roślina zostały posadzone pod linijkę. Zarówno przycięte w przeróżne geometryczne kształty drzewa i krzewy, jak i kwiaty wielu mniejszych roślin tworzą regularne kompozycje pod względem koloru, jak i formy. Całośc założenia ma określony układ wzdłuż osi symetrii. Kolejnymi elementami są:


1- brama wjazdowa
2- aleja
3- dziedziniec
4- budynek
5 - salon ogrodowy z basenem, fontanną, parterami lub pawilonem ogrodowym
6- geometrycznie kształtowane grupy drzew - boskiety, szpalery

Parter - element kompozycyjny ogrodu o układzie geometrycznym tworzący płaski kwietnik lub gazon ozdobiony różnego rodzaju ornamentem; formowane były ze strzyżonego żywopłotu bukszpanowego, pola pomiędzy nimi wypełniano kolorowym (piaskiem), węglem, cegłą; tworzyły one różnorodne motywy zdobnicze - o formach roślinnych (akanty, palmety, gałązki), geometrycznych (kartusz, astragal, wstęgowo-wolutowy).

Boskiety - zwarty masyw drzew i krzewów, ujęty w strzyżone ściany poprzecinany alejami. Wgłębnik - parter wgłębiony zazwyczaj z trawnika, którego część środkowa jest obniżona na kształt płaskiej niecki inaczej płaski trawnik z obniżoną częścią środkową o zarysach geometrycznych podkreślonych małą skarpą ziemną. Szpalery - drzewa lub krzewy zasadzone gęsto w szeregu, strzyżone lub o formach naturalnych wysokości powyżej przeciętnej wzrostu człowieka, w zależności od funkcji i miejsca w ogrodzie kształtowano szpalery. Świetnie sprawdza się w mieście, nawet w miniaturowym ogródku. Może być także stosowany na przedmieściach. Na wsi - raczej tylko jako otoczenie starych dworów, w innym otoczeniu wygląda sztucznie i obco.

Według tego stylu ogród powinien łączyc się z otaczającym krajobrazem. Ma byc nieregularny, swobodny i asymeryczny.

Charakterystyczne dla niego są duże powierzchnie trawników i łąk, podkreślanie nierówności terenu i naturalnych zbiornikow wodnych. Ścieżki przebiegają po liniach krzywych wśród grup drzew , krzewów i klombów, odkrywając malownicze widoki oraz łącząc poszczególne części ogrodu. Często ogród przechodzi w park by później naturalnie połączyc się z otaczającm krajobrazem. Jest otwarty tzn. nie ma ogrodzenia lub jest ono ukryte. Inne wyróżniki to: bylinowe, nieregularne rabaty, duże zdobione donice, wazony, stare rzeźby, różane zakątki, szczątki "ruin", skupiska "dzikich" krzewów, mury a w nich okna widokowe (wyłom lub ukształtowany prześwit), tajemnicze zakątki ze strumykiem bądź małym stawem. Ogród skalny może być ciekawą częścią ogrodu, jednak należy zadbać o jego możliwie jak najbardziej naturalny wygląd i płynne przejścia pomiędzy nim a resztą nasadzeń. Mottem angielskich projektantów było stwierdzenie: Należy tak udatnie naśladowac przyrodę, żeby w ogóle nie było znac ręki artysty. Najlepiej wygląda na wsi lub na przedmieściach.

Ogród stylizowany na otoczenie wiejskiego domu sprzed kilkudziesięciu lat. Dominujące wrażenie to bardzo wiele rosnących koło siebie roślin, nawet na pierwszy rzut oka lekki chaos kompozycyjny. Tak naprawdę jest to celowo zaplanowany efekt. Zastosowanie roślin jednorocznych daje kilkakrotne zmiany roślin w sezonie. Styl wiejski daje wrażenie beztroski, swobody i wesołości. To ogród w którym dominują barwne kwiaty, krzewy znajdzie się tu miejsce również dla ziół,warzyw, sadu. Drzewa owocowe mogą być sadzone wśród rabat z roślinami ozdobnymi, a warzywa na odrębnych zagonach, lub też razem z kwiatami. Ogród wiejski charakteryzuje się swojskim, swobodnym klimatem. Najczęściej otoczone są drewnianym płotem lub ogrodzeniem z surowego kamienia, co podkreśla ich naturalny charakter. Drewniane są również ławki i podpory dla roślin. Można stosować altanki czy podpory dla pnączy, ale nie powinny one dominować w obrazie ogrodu. Oczko wodne nie jest typowe dla tego stylu. Jeśli koniecznie chcemy je mieć, najlepiej, aby był to w miarę duży, naturalistycznie obsadzony staw. Powierzchnia trawiasta powinna być w formie swobodnej murawy, z domieszkami innych gatunków, np. stokrotek, koniczyny. Strzyżenie powinno być regularne, ale nie tak krótkie, jak przy klasycznym trawniku. W dalszych częściach działki można również założyć łąkę kwietną, koszoną raz lub dwa razy w sezonie. Nie stosuje się tu roślin szczepionych i formowanych oraz skalniaków. Bardzo dużą rolę odgrywają rośliny jednoroczne i dwuletnie, które wymagają znacznie więcej pielęgnacji niż byliny. Konieczne jest stałe odchwaszczanie całego ogrodu. Jest to szczególnie istotne wiosną, dopóki rośliny są małe. Wszystkie rośliny muszą być stale doglądane, nie można dopuścić do ich wylegania, połamania pędów, należy stale usuwać zasychające kwiatostany - inaczej ogród wygląda na nieporządny i zaniedbany, co razi znacznie bardziej niż przy stylach naturalistycznych. Ogród wiejski łączy się ściśle z otaczającym krajobrazem. Efekt ten osiąga się przez rośliny, które powinny być niezbyt wyszukane lecz popularne, spotykane "za płotem", znane od pokoleńi przede wszystkim te ulubione przez gospodarzy. Polecany jest głównie do terenów wiejskich o tradycyjnej zabudowie, szczególnie w agroturystyce, ale może byc rónież odmianą w krajobrazie przedmieść.

Według założeń ma on stanowić miniaturę naturalnego krajobrazu (nie odtworzenie jego fragmentu, jak w europejskich ogrodach naturalistycznych). Z tego względu stosuje się w nich głazy, powierzchnie żwirowe i wodę. Rzucającą się w oczy cechą jest niewielka liczba elementów i dużo wolnej przestrzeni - to oczywiście celowy efekt, mający dać widzowi wrażenie wolności i pobudzić jego wyobraźnię.

Podstawowe znaczenie ma dobór elementów o określonej symbolice:
skała - od małych kamieni po głazy w formach naturalnych
woda - strumienie kształtowane tak by nie było widac ich końca symbolizowały połączenie z innym światem, formowano również żwirowe lub piaskowe strumienie
charakterystyczne budowle pawilony, altany, mury i przejścia, bramy paj-lu, mosty, balustrady, rzeźby
ścieżki wąskie i wijące się
rośliny wiśnia i śliwa - pierwsze budzące się życie, bambus, sosna, orchidea, peonia, rododendron, magnolia, kamelia, klon, złotlin, grujecznik, oczar, kostrzewa

Nawierzchnie żwirowe odgrywają znaczącą rolę, nie tylko jako element użytkowy, ale przede wszystkim estetyczny - kompozycyjny. Na utwardzonych ścieżkach najlepiej sprawdza się naturalny kamień. Można zastosować jeden lub kilka efektownych, formowanych krzewów. W dużych ogrodach można pokusić się o założenie sporego oczka wodnego, o naturalistycznym charakterze, wykończonego naturalnym kamieniem. Wspaniałą ozdobą ogrodu będą kolorowe ryby - karpie koi lub złote rybki. W małych ogrodach lepszym rozwiązaniem będzie stylizowane źródełko, ewentualnie z niewielkim strumykiem przepływającym wśród kamieni i roślin. W klasycznych ogrodach japońskich główna nawierzchnia jest raczej żwirowa, jednak w naszych warunkach chętnie stosowany jest także trawnik. Powinien być wypielęgnowany, czystozielony, bez domieszek innych gatunków. Kwitnące rośliny stanowią jedynie pojawiające się od czasu do czasu akcenty. Wiele roślin stosowanych chętnie w tym stylu, to rośliny dość wymagające i drogie. Prawdopodobnie spore kwoty pochłonie kamień oraz żwir zastosowany w ogrodzie. Także elementy ozdobne stylizowane na japońskie osiągają wysokie ceny. Idealny typ ogrodu do miasta, efektowny i zwracający uwagę. Może sprawdzić się także w warunkach podmiejskich. Na wsi wygląda zbyt nienaturalnie.

Silny aromat ziół porastających wzgórze, z którego rozpościera się widok na morze; dom o białych ścianach z kamienia odbijający promienie żarzącego słońca, obiady na zacienionym dziedzińcu: sceny śródziemnomorskie są bardzo zmysłowe, poruszające i pełne ekspresji. Rozmowy z przyjaciółmi przy stole, żwir pod stopami oraz gliniane donice z mandarynkami - taki styl cechuje się przemyślaną swobodą i wygodną elegancją. Ogród śródziemnomorski to połączenie dzikości przyrody z wyrafinowaniem barwy i formy. Powinien pozornie robić wrażenie nieformalnego, ale dobór i ułożenie poszczególnych elementów wcale nie są przypadkowe. Jeżeli chcemy go urządzić w klimacie chłodniejszym, miejsce powinno być nasłonecznione, osłonięte od wiatru, aby chronić delikatne rośliny. Na obszarze narażonym na palące promienie słońca warto pomyśleć o altanie oplecionej winoroślą lub innym pnączem, która dostarczy upragnionego cienia i stworzy przyjemną atmosferę. Podłoże i elementy wytyczające granice ogrodu stanowią spoiwo pomiędzy poszczególnymi jego częściami i nadają mu ogólny charakter. Stylowo sfatygowane nawierzchnie uzyskamy z dużych, nieoszlifowanych kamieni bądź rustykalnej terakoty. Żwir można użyć pomiędzy grządkami lub na peryferiach ogrodu; bruk sprawdzi się tam, gdzie chcemy uzyskać zakrzywione linie lub jako detal nawierzchni. Wszystkie te materiały kojarzą się ze spękaną, skalistą ziemią, a przy tym odbijają ciepło potrzebne śródziemnomorskiej roślinności. Motywem przewodnim ogrodu w stylu śródziemnomorskim jest barwa. Elementy dekoracyjne i użyteczne, jak poduszki, meble ogrodowe, itp. można pomalować na ulubione kolory, by wprowadzić odpowiedni nastrój. Ogrody w stylu śródziemnomorskim cechują się nawierzchnią wyłożoną płytami. Jest to ogród, który nadaje się do założenia w każdych warunkach. Jego pielęgnacja jest łatwa i nie wymaga wiele pracy i wysiłku. Styl śródziemnomorski idealnie nadaje się do małych ogrodów, ponieważ optycznie powiększa przestrzeń. Cechą charakterystyczną dla tego rodzaju ogrodów są rośliny pnące, które najlepiej rozpinać na pergoli, siatce lub kratach. Ważny element ogrodu śródziemnomorskiego stanowią również wonne zioła. Elementami ozdobnymi ogrodu w takim stylu są drewniane dodatki, takie jak np. skrzynki tworzące harmonijną całość z płaskimi kamieniami oraz betonowymi płytkami, jak również donice terakotowe. Miejsce spożywania posiłków w ogrodzie śródziemnomorskim powinno znajdować się w cieniu drzewa lub pod dużym parasolem. Kolory dominujące to intensywne błękity, pomarańcze, żółcienie, czerwienie i róże. Istotnym elementem kompozycji jest silny kontrast pomiędzy światłem i cieniem, na tle którego dobrze widać proste, wyraziste kształty donic i dzbanów na oliwę. Rośliny zalecane w tego typu ogrodach to min.: cyprysy, majeranek, oregano, pelargonia, jałowiec, rozmaryn, lawenda, szałwia,

Ogrody islamu miały olbrzymi wpływ na kształt późniejszych ogrodów europejskich, czego najczytelniejsze ślady pozostały do dziś na terenie Hiszpanii. Islamskie ogrody tworzone były jako ogrodzone murem, czterodzielne, symetryczne układy ("Czahar Bagh"). Na dwóch głów-nych osiach znajdowały się kanały, łączące swe wody w centralnie umiejscowionej sadzawce, często ze stojącym pośrodku postumentem. Ogród islamski miał olbrzymie znaczenie religijne, a służyć miał przede wszytkim pobożnemu wypoczynkowi. Ogrody islamu to ogrody "statycz-ne" - najważniejszą częścią ogrodu było jego centrum. Tu miano przebywać i stąd podzi-wiać piękno ogrodu. Bodaj najsłynniejszym cztero-kwaterowym ogrodem islamu jest wybudo-wany w pierwszej połowie XVII w. imponujących rozmiarów ogród przy mauzoleum Tadź Mahal.

Kojarzy się z minimalizmem i powrotem do form geometrycznych. Kompozycje są wyraziste. Mogą zaskakiwac kontrastem połączeń barw, form i materiałów.Od tradycyjnych stylów ogrodowych różni się zasadniczo sposobem traktowania roślin - są one, na równi z elementami nieożywionymi, tworzywem architektonicznym, stąd przede wszystkim liczy się ich kształt (pokrój), typ wzrostu i barwa liści.
Same kwiaty w większości wypadków mają mniejsze znaczenie. Często także kolorystyka ogrodu ustalana jest w oderwaniu od barw roślin - decydują o niej elementy małej architektury, nawierzchni i dodatki. Chętnie stosowane są okazałe rośliny o nietypowym wyglądzie, pełniące funkcję zbliżoną do rzeźb - mają zadziwiać i inspirować. Dominującym kolorem może być zieleń lub jej kombinacja z inną barwą. Często jako dominującą barwę ogrodu wybiera się kolor nienaturalny, rzadko występujący w naturze - np. ostry błękit, seledyn. Barwy roślin są wtedy jedynie tłem i dopełnieniem dla wybranej barwy, obecnej w elementach architektonicznych i ozdobach.
Ciekawe, oryginalnie wyglądające rośliny pełniące kluczową rolę w tym stylu, również osiągają wysokie ceny.
Rośliny traktowane jako wypełnienie kompozycji z reguły należą do popularnych, niezbyt drogich gatunków. Stosowane są tu elementy ze szkła, metalu, ceramiki, żywic, tworzyw sztucznych. To jedyny styl, w którym użycie betonu można traktować jako wybór. Można wykorzystać także naturalny kamień, terakotę, a także nawierzchnie drewniane. Forma ogrodu jest ściśle powiązana z charakterem budynku. Najlepiej prezentuje się w mieście. Na przedmieściach i na wsi może wyglądać zbyt sztucznie i nienaturalnie.